Eerste onzekere factor is de bac trecere om de Donau over te steken tussen Tulcea en Braila. Op een uurtje is het gepiept, geen zinkpartijen (viel toch te vrezen met enkele tientonners erbij) en een topattractie voor manlief en kinderen. Na de overtocht vinden onze koters het welletjes. We hebben weet van een meer in de buurt van Braila. Allen daarheen. In Lacu Sarat kan gezwommen worden en er zou een hotel zijn waar campers een nachtje kunnen rusten. Meer nog, we vinden er een meer mét modderbad (we dachten eerst dat een aantal badgasten hier wel heel bizarre tattoo's hadden) en grasstrandje en we mogen onze camper op de weide tussen de minibungalows placeren. Het blijkt hier een hotspot voor Roemeense toeristen. Raoul sluit meteen voetbalvriendschap met Roberto en familie. En we vinden het fijn toeven tussen het Roemeens feestgedruis. Liters bier vloeien, bbq's braaien overuren en de trekzakken gaan door tot in vroege uurtjes. Erg gezellig, zelfs wanneer Raoul ons tegen middernacht nog eens toont wat hij die dag allemaal heeft gegeten. De modder, het meer, de vettigen boef van 's middags,...?
Volgende halte zoeken we in Tazlau. In het plaatselijk pension verstaan ze ons niet en willen ze ons vooral niet. We spreken mensen aan in het dorp en krijgen een plekje op hun erf. Roxana (huisvrouw) en Florin (gendarme) blijken uiterst sympathieke mensen te zijn van onze leeftijd en hebben twee kinderen, Larissa (11) en Alex (8). We worden er hartelijk ontvangen. Larissa doet haar uiterste best om de communicatie te verzorgen, de plaatselijke wijn doet de rest. Niet te zuipen, maar Florin maakt toch vlotjes een plastieken tweeliterfles soldaat en zoekt (en vindt) in Bart een compagnon. Uit beleefdheid, legt Bart mij 's anderendaags uit. Ondertussen ga ik met Roxana, Larissa en Telma naar het plaatselijk winkeltje om een kilo verse augurken en een paar worsten te kopen. Een uurtje later gebiedt Roxana ons aan het tafeltje plaats te nemen voor worst, gehaktworstjes, een slaatje, puree, mosterd en een zoutloze verse schapenkaas. Het is een bizarre avond, elkaars instructies en goede bedoelingen proberen te begrijpen, 12 keer lachen om hetzelfde grapje (les cornichons sont tres bons) en zoveel verschillen en gelijkenissen zien. Om 23u leggen we onze reeds ingedommelde kindjes in bed en geniet ik helemaal uitgeput van de privacy. Bart gaat nog even terug naar Florin voor 'ne leste'. 's Morgens weten we met moeite onze kar weer uit hun tuin te rijden, want het heeft behoorlijk gegoten. Kiezels en dakpannen zorgen ervoor dat we weer voort kunnen. Gelukkig. We hebben nog heel wat te bollen vandaag...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten