De Zwarte zee (20, 21, 22 en 23 mei)

Na enkele weken Bulgaars binnenland voelen we ons klaar om onze horizon nog wat verder te verruimen en laten we de gezellige bende bij Cliff achter op zoek naar een mooi plekje aan de Zwarte zee. En ja hoor, mooi grasveld bij een haast verlaten hotelcomplex en camping aan de voet van de kliffen en op kruipafstand van een bijna privé strand. Yes, morgen nog eens een dagje zon, zee en strand. De volgende dag is het groot feest, Aapje en Choco trouwen. Fruitsate's, taart met verse slagroom, kersensap, zingen en dansen, en natuurlijk een overgelukkig koppel.
Na het smulfestijn trekken we naar het strand om het feest daar verder te zetten. Heerlijk warm water, bijna geen zoutsmaak, leuke golven en goei zand om kastelen te bouwen. Na de groepsfoto beslist Telma om een dutje te doen wat het allemaal nog wat relaxter maakt. Het was zo'n dag die vraagt om met barbecue en vuur afgesloten te worden. De pyjama's met lange broek die in Zwitserland nog van pas kwamen, moeten eraan geloven en doen nu dienst als muts wanneer de sterren en maan opstaan. De volgende dag maken we nog een uitstapje naar Kaap Kaliakra. Een smalle klif die diep in zee gaat en waar je buiten vogelaars ook dolfijnen kan spotten. En ja hoor, een koppel tuimelaars gunt ons een foto als bewijs. Die avond nog een laatste keer slapen en eten op Bulgaarse bodem om de volgende dag de grens over te steken en ons avontuur in Roemenië verder te zetten.

Bij Cliff... (14 tot 20 mei)

en Rocky (papa hond), Zagorka (mama hond), Kawasaki (puppy), Ella (Fifi lookalike), de kippen, Sim en Tin (bejaard Nederlands koppel), Edwardo (kluizenaar, ex-Barca speler, architect Olympische Spelen Barcelona), Danny (Bulgaars vriendje van Raoul), de twee Duitse vriendinnen,...
Bij aankomst op Trinity Rocks Farm werd Raoul achterna gezeten door Rocky, Zagorka en Kawasaki. De rest van de dag heeft hij op onze schouders gezeten. Later werd het contact tussen onze kinderen en de vaste bewoners gelukkig een pak hartelijker. Kawasaki wordt nog steeds gemist! Ondertussen ging Bart op zoek naar de eigenaar die verkouden in bed lag na een overmoedige motorrit in blote bast. Cliff bleek een Engelse puber van 66 te zijn die z'n dagen vult met rotsklimmen, vuurtjes maken, op daken klimmen, piratten afsteken, slangen eten en verder een erg sympathieke gastheer zijn. Hij woont ondertussen 6 jaar in z'n paradijs en alles en iedereen is er welkom. Dat verklaart waarom we er een weekje gebleven zijn.
Een hele week, zeeën van tijd dus. En gelegenheid om ons karretje ook eens door een Bulgaarse garagist onder handen te laten nemen. De pedalen trilden al te vaak, bleek dat de rubbers tussen motorblok en chassis aan vervanging toe waren. 4000 km op en neer eist z'n tol. En zo waren wij eens een dagje dakloos. Best wel een raar gevoel, maar genoeg om handen; Fietstochtje maken, zwemmen in de rivier tussen de kikkers en waterslangetjes, kubben, kippen eten geven, forten bouwen, vuren maken, hangmat schommelen, ooievaars op bezoek krijgen, fietssurfen,...
Later hebben we nog een uitstap gemaakt naar Veliko Tarnovo. Daar hebben we een oude burcht van de tsaren bezocht, of wat daarvan overbleef. Verder hebben we er wat rondgewandeld, huizen beoordeeld (het ultieme foute raam tegengekomen, zoek op de foto!) en in een gezellig restaurantje een erg leuke lunch gehad. Zoals steeds in Bulgarije krijgen we dan gegrild vlees, slaatjes en gefrituurde patatjes (met of zonder kaas), geen bijzondere keuken eigenlijk. Typisch zijn ook nog de gerechten in aarden potjes of op stenen platen, maar ook die zijn redelijk basic qua smaak. De tafels zijn wel steeds rijkelijk gevuld en kleurrijk, verwennerij voor de ogen dus! En meestal eten en drinken we met z'n vijven voor max 25 euro, dus dat is ook schappelijk.
Met gemengde gevoelens nemen we afscheid van Cliff en z'n partizanen. Zin in de Zwarte Zee en Roemenië, maar jammer om deze leuke plek achter ons te laten.