Koprivsjtitsa en klooster van Sokolski (11, 12, 13 en 14 mei)

Na een paar dagen ravotten aan het meer, wilden we graag nog een ander stukje van Bulgarije zien. Onderweg worden we steeds getrakteerd op adembenemende landschappen. Het volgende stadje, zo beloofde de Trotter ons, zou hetzelfde effect hebben. En zowaar, eens de drempel van de onuitspreekbare naam overwonnen is (een pintje voor wie zich deze naam bij onze thuiskomst nog herinnert), kan je hier niet anders dan met opengevallen mond rondlopen. Zoveel schoons bij elkaar. Een stadje vol oude huizen (omtrent 1850), kasseien straten, bruggetjes, oudjes op banken, paard-en-karren (euh nieuwe spelling?),...
Het leek ons wijs op de toeristische dienst (zo diezelfde Trotter ons beloofde) te checken of we voor het gemeentehuis mochten bivakkeren. De dame van gemiddeld gepensioneerde leeftijd, gehuisvest in een kamertje van 2 op 3m, verzekerde ons in Engelse gebarentaal dat het prima was. Dat bleek trouwens nog een geweldige meevaller, want zo konden we 's anderendaags de Bulgaarse verkiezingen op de voet volgen. Een stevige portie couleur local!
We kochten een ticketje om 6 oude huizen te bezoeken en zijn er in geslaagd de volledige tour te doen. Slechts een lekstok en een paar spelletjes 1, 2, 3 piano nodig gehad. Dat wil zeggen dat de kinderen het dus ook de moeite vonden. Zij zagen overal doornroosjes, dwergen, heksen en andere vrolijkaards gehuisvest. De fantasie deed haar werk, waarvoor dank. Na een vermoeiende dag hebben we ons aan een uitgebreid aperitief gezet in de speeltuin van de bazaar naast de deur. Een kindgezinnetje (ouders hebben we nooit gezien) dat daar quasi permanent leek te vertoeven, heeft daar een aardig graantje van meegepikt. Heel gezellig en de kinderen vonden het leuk om contact te hebben met een paar leeftijdgenootjes.
Op maandag zijn we terug beginnen bollen richting Veliko Tarnovo. Opnieuw erg mooie vergezichten. Plots werden we verblind door drie gouden ajuinen. Lunchtijd! De kerk (of paleis, de meningen zijn verdeeld) van Chipska was daar dus de uitgelezen plek voor. Horden schoolkinderen in aftandse Russische schoolbussen deden Bart z'n schooluitstap naar Scherpenheuvel in het derde leerjaar helemaal opnieuw beleven.
Onze bestemming leek iets te ambitieus, dus hebben we een stop ingelast aan het klooster van Sokolski. We mochten in de tuin van de nonnekes (of het nonneke?) logeren.
Tijdens de volgende etappe zijn we nog een kijkje gaan nemen in het museumdorpje Etara. In de jaren '60 gebouwd en best te omschrijven als het Bulgaarse Bokrijk. Mooi gedaan met weverij, houtovenbakkerij, houtsnijders,... En dus eindelijk nog eens vers brood gegeten! We vragen ons wel af of een elektriciteitspanne het dorp 100 jaar geleden ook volledig lam gelegd zou hebben. Leuk om de dingen te zien zoals ze zijn en niet zoals ze zouden moeten zijn.