Tolo (25, 26, 27 en 28 april) en Lake Vougliameni (28 en 29 april)

Op weg naar Mystras om daar veel schoons te gaan bewonderen. En dat bleek ook. Een prachtige plek, bijzondere sfeer en alle ruimte om ervan te genieten. Het kleine front dacht daar na verloop van tijd anders over. Gezeur en gemor, teveel klimmen, niet meer willen dalen, te warm, steentjes in de sandalen, om de beurt 'ik moet kaka doen!' (wat dan ook gebeurde, na Olympia hebben ze dus ook op deze historische site hun sporen nagelaten) en ga zo maar door. We hebben hier en daar een glimp kunnen opvangen van prachtige kloosters, kerkjes,... tot we om 15u door de nonnetjes werden buitengezet. En voor wie daaraan zou twijfelen, we hebben alles netjes achtergelaten.
Volgende halte zou Nafplion worden, wat een uiterst aangenaam stadje beloofde te zijn. Aangekomen op de parking bij het haventje, sloeg de verwachting om in teleurstelling. Nog een beetje doorrijden dan maar, want we zochten een topplek! Eentje om een verjaardagsfeest te vieren! Veel pijlen, naar nog meer campings. De eerste op ons pad was camping Kastraki, leek ok, maar zo goed als verlaten. We beseften dat onze lat te hoog lag, superplekken waren ondertussen de norm. Ons humeur daalde naar het vriespunt. 'Laten we toch nog iets verder proberen.' Om uit te komen bij camping Triton (genoemd naar de Oostendse discotheek?) en camping Sunset. Pure horror! Volgepropt met aftandse caravans (net niet op elkaar gebouwd), zwerfhonden met hopen, patsers bij de vleet,... Met pruillip teruggereden naar camping Kastraki, waar we inderdaad de enige bezoekers waren. Maar uiteindelijk bleek het daar wel een hele toffe plek te zijn. Dat konden we natuurlijk pas 's anderendaags zien toen we terug konden lachen. Voorlopig kunnen we de lat dus nog even laten liggen.
Vanuit Tolo zijn we op uitstap geweest naar Epidauros, het reusachtige Griekse theater met de onevenaarbare akoustiek. Eerst de kat wat uit de boom gekeken, maar nadat een Japanse toeriste ons schaamteloos trakteerde op een aria, waren ook wij vertrokken. De kinderen vochten om de centrale steen op de bühne en brachten er 'Hakuna Matata' en 'In de maneschijn'. Heerlijk.
Na een paar dagen genieten op 't strand zijn we verder getrokken naar Lake Vougliameni. Onderweg nog even gaan piepen in Mycene. We waren er ondertussen op voorbereid dat een hoop oude stenen niet attractief genoeg zou zijn, maar een ondergronds waterreservoir en reusachtige graftombes konden nog enigszins bekoren. Genoeg om er op onze volgende kampeerplek aan het meer zelf één te bouwen.