Gialova, Limeni en Mavrovouni (18 tot 25 april)

Opnieuw zon, zee en strand. Eerst hebben we op een camping in Gialova gestaan om water, elentriek en andere zaken op te slaan en te lozen. Een prachtige baai door een eiland afgesloten en naast de nodige speelruimte, voorzien van de mogelijkheid om schup en emmer aan te kopen. Alles voor de betere strandbeleving. Later zijn we doorgereden naar 'de Mani', het middelste van de drie schiereilanden. Daar hebben we de eerste nacht doorgebracht in Limeni. Een plekje op een klif, naast het plaatselijke kerkhof en waar de wind ons 's nacht bijna uit ons bed blies. Speciale belevenis. Na een bezoek aan de grotten van Diros (een kilometer met een bootje door een doolhof van stalactieten en -mieten) hebben we ons op 't strand van Mavrovouni gezet, onder een boom. Een dag later stond er zo'n honderd meter verder nog een Franse camper, maar die mensen konden 's avonds hun boeltje weer pakken. We veronderstellen dat de politie ons niet heeft zien staan. Het is niet helemaal duidelijk waar (of voor wie?) wildkamperen gedoogd wordt. We proberen maar wat.
We hebben ons dezer dagen met de belangrijke dingen des levens ingelaten: een visnet maken, verhalen lezen, zandsteden bouwen, schminken met rode bieten, stenen ketsen, dansen,...
En verder veel plezier maken en ook wel eens ruzie, als de kinderen moeten gaan slapen (om 21u!), of moeten douchen (1 keer in de week ofzo) of gewoon wanneer ze niet over de rand y een ravijn mogen bengelen,... Maar vooral wanneer iemand een lastig momentje heeft en de anderen de drang hebben om dat zo snel mogelijk weer te doen keren.
Raoul en Malin hebben ook een avondje heimwee gehad. Dan hebben we alles opgesomd wat ze misten. Malin in eerste instantie juf Kelly en Frisco (een knuffel die ze vorig jaar in de bib is kwijt gespeeld). Daarna een boel klasgenootjes en familie en vrij snel gaat het dan over hun stapelbed, speelgoed, poppemiekes e.d. Om uiteindelijk te stranden bij de tv en de computer. Maar ook weer snel vergeten als het volgende avontuur zich aankondigt.

Hop, de bergen in. (15, 16, 17 en 18 april)

Op voorhand van menig Griekenlandreiziger dezelfde boodschap gekregen; 'Griekenland is verrassend bergachtig!' Ne mens moet zoiets eerst zien en dan geloven. Dus wij verbazen ons op onze beurt over het landschap. Zoveel bergen! En zo'n hoge! Gelukkige heeft onze tank daar geen problemen mee. Zo bleek althans na een driedaagse toer door het binnenland van de Peloponnesos. Heel mooie bergdorpjes (dimitsana, stemnitsa,...), wandeling door de Loussioskloof, tempel van Vasses bezocht,... Maar vooral wildkamperen, vuurkes maken (jeee!),...
En helaas ook bijna opgepeuzeld worden door een pony (ja hoor, zo'n heel klein paardje). We zagen drie pony's en een paardje grazen en dachten daar even vrienden mee te worden. Wat gras plukken, wat aaien, een paar fotokes nemen,... En graai, de bruine pony had z'n tanden gezet in Malins wang. Toch wel effe verschieten, zij in de eerste plaats natuurlijk. De wonde geneest ondertussen snel, we zijn blij dat er geen oog of neus is gesneuveld (dit klinkt misschien iets te dramatisch). Later die dag hebben de kinderen een (authentiek nagemaakte) typisch Griekse wandelstok gekregen. Zij heeft er één gekozen met paardenkop. Waarschijnlijk om er ridder en prinses mee te kunnen spelen. Wij zagen daar de nodige trauma-verwerkingsprocessen in. Nu vooral sunblok erop en hoedje dragen. Gemakkelijker gezegd dan gedaan...

Olympia (12, 13, 14 en 15 april)

Bij aankomst in Olympia hebben we ons een plekje gezocht op de gezellige camping Alphios. Een magistraal uitzicht, veel groen, maar helaas nog een leeg zwembad.
Zaterdag hebben we de archeologische site bezocht. Met drie kinderen erbij betekent dat worstelen, lopen, springen,... een hotdog eten en om af te sluiten nog een sprintje door het museum. Maar het moet gezegd dat ze wel heel erg geïnteresseerd zijn in de Griekse mythologie. We hebben al zoveel verhalen gelezen. Dionysos, Afrodite, Herakles, Apollo, Artemis, Zeus,... ze hebben geen geheimen meer voor Raoul en Malin (voor Telma misschien nog wel enkele). Heel leuk om voor te lezen. Hun favoriet is Hermes, god van inbrekers en rovers, die als kleine ukkepuk al heel wat schelmenstreken uitstak. Ik citeer: 'Hij keek eens rond. Zou er iets te pikken zijn? He, daar graasden vijftig witte koeien. (...) Hij nam de hele kudde mee en verborg ze in een diepe kloof. Intussen had hij van het harde werken wel trek gekregen. Hij slachtte twee van de koeien, braadde ze en at ze met smaak op. Na dit feestmaal liet hij een boertje, deed zijn luier weer om en kroop in z'n wieg alsof er niets gebeurd was.' Elke dag weer... hilariteit alom.
Zondag een rustdag ingelast (lees: spelen, ravotten, een wasmachine draaien, op avontuur gaan, een verwilderde speeltuin ontdekken,...). De term 'rustdag' gaan we dus voorlopig uit ons jargon schrappen. Wel een heerlijk dag. We merken dat de kinderen het ook zalig vinden om die niets-momenten in te lassen. Ze laten ons duidelijk voelen dat zij met een hoog reistempo niet gediend zijn. En zo houden ze ons weer een spiegel voor, want eigenlijk zijn wij daar ook niet mee gediend. Wij hebben het alleen lastiger om te snappen dat veel gezien hebben niet zaligmakend is. Veerle schreef me deze week nog (in een filosofische mail over een arm schaap): 'Je bent pas volwassen als je als een kind kan leven.' We zullen ze dus maar goed observeren en ons laten vertellen wat wij niet (meer) weten.
Groetjes