Olympia (12, 13, 14 en 15 april)

Bij aankomst in Olympia hebben we ons een plekje gezocht op de gezellige camping Alphios. Een magistraal uitzicht, veel groen, maar helaas nog een leeg zwembad.
Zaterdag hebben we de archeologische site bezocht. Met drie kinderen erbij betekent dat worstelen, lopen, springen,... een hotdog eten en om af te sluiten nog een sprintje door het museum. Maar het moet gezegd dat ze wel heel erg geïnteresseerd zijn in de Griekse mythologie. We hebben al zoveel verhalen gelezen. Dionysos, Afrodite, Herakles, Apollo, Artemis, Zeus,... ze hebben geen geheimen meer voor Raoul en Malin (voor Telma misschien nog wel enkele). Heel leuk om voor te lezen. Hun favoriet is Hermes, god van inbrekers en rovers, die als kleine ukkepuk al heel wat schelmenstreken uitstak. Ik citeer: 'Hij keek eens rond. Zou er iets te pikken zijn? He, daar graasden vijftig witte koeien. (...) Hij nam de hele kudde mee en verborg ze in een diepe kloof. Intussen had hij van het harde werken wel trek gekregen. Hij slachtte twee van de koeien, braadde ze en at ze met smaak op. Na dit feestmaal liet hij een boertje, deed zijn luier weer om en kroop in z'n wieg alsof er niets gebeurd was.' Elke dag weer... hilariteit alom.
Zondag een rustdag ingelast (lees: spelen, ravotten, een wasmachine draaien, op avontuur gaan, een verwilderde speeltuin ontdekken,...). De term 'rustdag' gaan we dus voorlopig uit ons jargon schrappen. Wel een heerlijk dag. We merken dat de kinderen het ook zalig vinden om die niets-momenten in te lassen. Ze laten ons duidelijk voelen dat zij met een hoog reistempo niet gediend zijn. En zo houden ze ons weer een spiegel voor, want eigenlijk zijn wij daar ook niet mee gediend. Wij hebben het alleen lastiger om te snappen dat veel gezien hebben niet zaligmakend is. Veerle schreef me deze week nog (in een filosofische mail over een arm schaap): 'Je bent pas volwassen als je als een kind kan leven.' We zullen ze dus maar goed observeren en ons laten vertellen wat wij niet (meer) weten.
Groetjes