Donaudelta (23, 24 en 25 mei)

We gaan vlotjes de grens over, een hartelijke paspoortcontrole en enige verwarring rond het wegenvignette (wij zijn toch geen vrachtvervoer?), zijn de eerste Roemeense contacten. Wat meteen opvalt is de bedrijvigheid in Roemenië. Wat een verschil met Bulgarije! Nu begrijpen we het soms onbehaaglijke gevoel in Bulgarije beter, er hing een sfeer van vergane glorie, terwijl Roemenië volop in bloei lijkt te staan.
Onze eerste bestemming is Murighiol aan de delta van de Donau. Het dorp barst van de charme, de bewoners zijn moeilijker in te schatten. Bij aankomst, zoals wel vaker, een moeilijk momentje. Er is een dure camping, waar we onvriendelijk worden ontvangen. Een andere man probeert ons te overtuigen in zijn tuin te kamperen, daar is het minder gezellig en ook duur. Uiteindelijk spreekt Condrad ons aan. Hij kan ons een rondvaart op de delta bieden en belooft ons een kampeerplekje in de tuin van z'n vriend Alex tegen een redelijke prijs. We gaan op z'n voorstel in en zetten ons in de heerlijke tuin van Alex, die zelf nergens te bespeuren is.
's Anderendaags komt Condrad ons halen. Hij vaart ons rond in z'n motorbootje (volgens Raoul een echte spitsboot) en laat ons een klein stukje van de delta zien. Hij vertelt ons hoe het leven er vroeger was en geeft veel uitleg over de uitzonderlijke fauna en flora. Ondertussen bouwen de kinderen een kamp met de XXL reddingsvesten. 's Middags eten we met Conrad in een pension in de delta. We krijgen vissoep met een schotel gekookte vis erbij en eten onze buik helemaal vol. Daarna blijkt er nog een hoofdgerecht op het menu te staan, gebakken vis. Ondertussen is het buiten beginnen gieten. We zitten er dus nog even vast. De kinderen vinden het prima want er staat een lokale MTV op (dansen geblazen) en er zijn gratis ijsjes vanwege een recente stroompanne. Later die namiddag nemen we afscheid van Condrad en bedanken hem voor de gezellige dag. We sluiten af met een zalig fietstochtje door het dorp. Ons verblijf eindigt echter een beetje in mineur. Wanneer we Alex 's avonds voor 't eerst zien, vraagt hij ons bijna het dubbele van het bedrag dat we met Condrad hadden afgesproken. Bart blijft er rustig bij, maar ik schiet uit mijn krammen. Ik foeter op Alex, die belt naar Condrad, ik foeter op Condrad en Alex loopt boos weg. Dat die mannen hun zaakjes zelf regelen verdorie. 's Morgens vertrekken we en geven het oorspronkelijk afgesproken bedrag aan de vrouw van Alex. Jammer dat het zo is gelopen. Dat laat ik per sms ook nog aan Condrad weten.
En dan, op naar 't Noorden!