Cisnadioara (7 tot 11 juni)

Om Sibiu te bezoeken, lijkt camping Ananas (je moet er maar opkomen) in Cisnadioara helemaal geschikt. Duitse eigenaar, dus veel Duits cliënteel, mooi uitzicht, maar overigens weinig charmante camping. Maar Herman is er ook! Raoul achtervolgt Herman de komende 48 uur. Ook het dorp zelf blijkt niet veel soeps, op een bus Belgen na. We komen er zowaar de Merchtemse steltenlopers tegen, een erg bont gezelschap. Zij staan op het programma van het theaterfestival dat van 7 tot 15 juni in Sibiu plaatsvindt. Ze zullen er een aantal keren met hun stoet door de straten trekken.
Vooraleer we de stad aandoen, trekken we een dag uit voor Muzeul Astra, het grootste openluchtmuseum van Roemenië. Mooie plaatjes, weinig animo. We kuieren rond en laten ons 's namiddags zelfs overhalen tot een rit met de koets. Tot dan was het weer ons gunstig gezind, eens in de koets begint het stevig te rommelen. Dat zijn we gewoon. (Ik denk dat we tijdens ons verblijf in Roemenië bijna dagelijks een onweer hebben weten passeren.) Een beetje later worden de sluizen opengezet. We gaan schuilen in een klein houten hutje, maar zijn er niet op ons gemak. De bliksems en donders vliegen ons om de oren. En ja, plots is het dan zover, op 60m van ons hutje een explosie met oorverdovende knal en een fractie later davert er een stuk boom tegen de vlakte. Slik.
Op maandag nemen we de taxi naar Sibiu. We kuieren door de Saksische stad met pastelkleurige huizen en knipogende daken, eten pizza, beklimmen een klokkentoren en begeven ons richting Teatrul pentru Copii si Tineret Gong, voor een muzikale voorstelling. Onderweg komen we onze Merchtemse vrienden tegen, in volle actie. We kijken toe. Dit is een staaltje Vlaamse cultuur, van de soort die wij in Antwerpen niet meer kennen. We weten niet goed hoe ons erbij te voelen, een spontane schaterlach dient zich aan. Ik vind het gênant er geen trots bij te voelen. We vloeken hier regelmatig op de jonge generatie Roemenen die enkel van flashy roze en plastic houdt en alle Roemeense charme lijkt te verwerpen. Zijn wij hun Vlaamse evenbeeld? Daarna tijd voor iets helemaal anders. We genieten van 'The Table', een voorstelling van Karbido. Vier Poolse mannen die aan een getunede tafel een experimenteel audiospektakel brengen. Wauw. We vreesden er aanvankelijk een beetje voor, maar de kinderen kijken ook gefascineerd toe. Tot Telma na een 40-tal minuten haar 'ik moet kaka doen'-lijfspreuk bovenhaalt (we hebben soms heimwee naar de pampertijd) en ik met Telma en Malin verder de traphal van het theater verken. Op onze terugweg passeren we nog een Italiaanse stoet. Die is potverdorie veel toffer dan de onze... Dju toch.